Deze blog is een pagina van onze site.

dinsdag 18 november 2008

Bergen

En ja, lieve mensen...valstrikken, ze zijn overal aanwezig, soms duidelijk zichtbaar, soms zeer goed verdoken in het moeras… De enige constante in het leven is echter de verandering, alles veranderd voortdurend, dat is een constant gegeven.


Weet je... Eerst was de berg een berg, toen was de berg geen berg meer, maar dan werd de berg weer een berg... (cfr.Walter).

Een studente tai chi, een kunstschilderes (Petra von knobelsdorf), maakte eens 2 prachtige schilderijen, ze gaf ze zomaar als cadeau!

Wat ben ik toch verwend, zoveel lieve mensen rond mij, zoveel liefde en ik moet niets doen, gewoon mezelf zijn, het leven lacht me toe… Al die kleine en grote geschenkjes, ik kreeg ook eens van een ander student een klein lachend Boeddhabeeldje met een buikje zo rond en dik als het mijne, toen wist ik dat er weer een dieetje op het programma stond :-)

-Ze zei:” Wil je eens even kijken naar dit werk? “
Na een tijdje bestuderen, meende ik een vrouw te zien, duidelijk afgelijnd ten opzichte van de achtergrond, alleen de haren en iets dat op een hand leek was minder duidelijk afgelijnd.
-“Wil je nu eens even kijken naar het volgende schilderij, ze horen bij elkaar.”
Tja, nu zag ik hoe de kleuren en vormen van daarnet in en uit elkaar waren gevloeid.
-“Ik zie dezelfde vrouw”, zei ik, “maar anders…”
-“Eén noem ik ‘vasthouden’, het andere ‘loslaten, vrijheid.’, zei ze.
Ook viel mij op dat in werk 2 op de plaats van het hart precies een vliegende vogel zich vrij doorheen het schilderij bewoog.
Na een tijdje bestuderen zei ik dat ik een derde schilderij zag.-"Ja, jij ziet ook alles, he?" zei ze, "die bestaat ook, maar ik dacht dat die niet belangrijk was. Dat was een werkinstrument.”Ze bracht de volgende les een klein overgangsschilderijtje mee. De twee anderen waren een meter op 1.5meter groot (alez, ongeveer he!), deze enkel zoiets van 40 op 40cm... ik noem hem "middel"


(merk op dat ze samen een trigram vormen…)


Het eerste schilderij ‘vasthouden’ heeft structuur, ook de scheidingslijnen tussen vrouw en omgeving zijn duidelijk afgelijnd. Haar hand echter is minder vast van vorm, ze zoekt, dat is het gevoel dat elk mens wel eens heeft, zo van er is ergens iets, maar wat?...
Onze aarde, drie dimensies, elk punt, kan je bepalen met coördinaten (x,y,z) in onze ruimte. De drie dimensies, de berg.
De ene op een X-as, de andere op een Y-as en een derde op een Z-as.
De 4de dimensie is de tijd, eigenlijk strikt wiskundig genomen de afgeleidde van de tijd f(t), we hebben er geen vat op ze lijkt in een richting te gaan, klokvast ouder worden.

Toch hebben we soms een andere notie van de tijd. Soms ervaren we de hemel ("de hemel is er al” cfr.W ). Gewoon zo maar, je ziet of ervaart iets, iedereen heeft zo wel eens een moment, zonder dat daar aanleiding toe is. Welnu, dan vertoeven we volgens mij even in een hemels moment, de vijfde dimensie. Soms overvalt het mij, meestal als ik in de natuur ben, een boom, een gelukzalig gevoel…
Of gewoon sec, als je iets graag doet vliegt de tijd, als je iets tegen je zin doet, kruipt de tijd. Ons tijdsgevoel is niet rechtlijnig.
De hemel is hier op aarde. “De aarde is hemels en dus de hemel is aards”, zeiden immers de oude Taoïsten, ze zetten de trigram van aarde boven de trigram van hemel om dit te duiden.
Jammer genoeg blijft het hier dikwijls bij, zo een gevoel van ergens iets…(het loskomende handje)…Maar nu vlug terug naar de realiteit, wat waren we ook weer aan het doen, oh ja een tekst aan het schrijven…


Ik werk veel met jongere en oudere mensen van verschillende “standen, afkomsten en achtergronden”.
Wat een luxe ik toch heb!
Het leven lacht mij werkelijk toe, ik geniet en ontvang dankbaar, zonder het te kort naar mijn hart te hoeven brengen, zonder het krampachtig vast te moeten houden, want dan degradeert algemene liefde dikwijls tot eigenliefde. Dan verandert vreugdevol ontvangen in nemen wat we denken dat ons toekomt, krampachtig vasthouden, geloof me, ik spreek als ervaringsdeskundige. Tenminste, dat probeer ik toch, ik zeg niet dat het me altijd lukt, ik ben ook slechts een mens, grillig van natuur, dus…

Ik merk dat jongeren bijvoorbeeld veel deja vu’s ervaren. Ook verneem ik dat mensen van middelbare leeftijd dat nog zelden beleven, ze roesten dikwijls stilaan vast in conformisme.
Ze worden stilaan een karikatuur van wie ze ooit waren (cfr W).
Weer spreek ik in eerste plaats voor mezelf.
Ze houden vast aan wat ze kennen, krampachtig vast, zelfs de hand krijgt weer vaste vorm…
Ze trachten de tand des tijds te doorstaan. Te overleven op de wil. Onderschat nooit de kracht van de wil…
Jongeren zijn dikwijls nog soepeler, hun hoofd is nog rond zodat hun denken nog van richting kan veranderen.
Vanaf een bepaalde ouderdom of bij bepaalde gebeurtenissen, als vrienden, kennissen of naaste familieleden wegvallen uit dit aardse bestaan, staan ze daar weer meer en meer bij stil… Of ze vallen in de zo mooi in dure boeken omschreven “midlifecrises”, of “ouderdomsblues”…
Ja, ik mag eindelijk spreken, ik ben 44 jaar en dus eindelijk ervaringsdeskundige L .

Dikwijls ontstaan dan teleurstellingen, soms begaan ze dan zelfs paniekvoetbal, ze gaan plots weer naar de kerk of gaan dure cursussen volgen enz…

In de hemel echter, noem het de 5de dimensie: djin,jing;chi,shen,shin, is er geen tijd en zijn er geen coördinaten, de onmeedogenloos sterke invloed van dimensie 3 en 4 vallen weg.
Merk op dat de drie middelste: jing, chi en shen menselijk zijn, djing en shin zijn aarde en hemel en kunnen door juist de mens (jing,chi en shen) worden verbonden…
We vertalen even:


Deel 1 tai chi (Yang Cheng Fu): aarde, langzaam gestage bewegingen, zelden richtingsveranderingen, telkens weer doorheen de aarde. De aarde verandert ook langzaam, waar nu bergen zijn, zijn over miljoenen jaren misschien zeeën, klimaten veranderen langzaam, tenminste als de mens zich er niet mee moeit…
Deel 2 tai chi (Yang Cheng Fu): mens, grillig, richtingen veranderen, zelfs lichte musculaire inspanningen…Nu ben je vrolijk, dadelijk misschien weer niet meer…
Deel 3 tai chi (Yang Cheng Fu): hemel, bewegingen worden hemels, rond, coördinaten en richtingen vallen weg(bv; jade meisje rijgt spoel)…
In de hemel is er geen modekleur, geen tijd, geen richting.Stilaan verdwijnen de wolken voor de hemel(cfr Lief)
Verleden en toekomst bestaan niet in het hemelse.
Het yin yang symbool van dualiteit versmelt tot uniteit, eenheid. Ja...dit is het derde schilderij, namelijk "loslaten".
Als je hier vertoeft, heeft de 4 de dimensie geen vat meer.

-“Het tweede schilderijtje is een overgang” zegt Petra, “Uiteindelijk is het derde schilderij de essentie, het elementaire, dat zoek ik in mijn kunst en eigenlijk ook in de tai chi.”
Hier duidt ze me op de noodzaak om ook in de beweging de tai chi terug te brengen tot de essentie, het absolute minimum.
Beiden hebben we een kungfu verleden/heden. De uitdaging is ook dit minimum te vertalen naar kungfu/boxing.

Het 2de schilderij stelt slechts een middel voor, een kapstok, een overgang, het afgraven, onderzoeken van de berg...onze berg...Maar in schilderij 3 is de berg terug een berg, hij lijkt veel op berg 1 maar is verinnerlijkt, veranderd .
Zie je: op het eerste zicht lijkt er niet veel verschil tussen iemand die bv. 3 jaar tai chi doet en een meester.

Eerst leert de student de basisvorm.(Jammer, maar als je bv Beijing stijl doet, stopt het hier). De beginnende student zoekt houvast in de vorm, ze “houden vast” aan de vorm.


Daarna wordt de leraar belangrijker, de begeleider. Wat heb ik hier toch weer geluk, lieve mensen, wat heb ik hier toch weer goede degelijke begeleiders getroffen, ik vertoef weeral in goede handen, ja het leven lacht mij toe!
Nu komt (in het beste geval) de zoektocht in het kleine schilderijtje, de kapstok, de vorm afgraven op zoek naar…naar het derde schilderij…
Silk reeling, sung en zoveel meer, dat ik zelf ook nog niet weet… de bewegingen veranderen, ze zijn niet meer hetzelfde.
Soms worden de bewegingen uitvergroot, de zoektocht is bezig…
Soms lijkt het wel of ik een karikatuur van de vorm bedrijf maar met als ultiem doel; de verinnerlijking, transformeren.
Met vallen en opstaan, mislukken en lukken…
Het doel wordt niet doelbewust nagestreefd, het zijn poorten die toevallig (het valt ons toe) openen, we proberen meer te genieten van de weg naar, het doen, het oefenen.
Loslaten en vrijheid, je bevrijding vinden binnen je begrenzingen,beperkingen…(zie “het yinne pad”).
Any 'path' to freedom implies, by its very existence,
that freedom is not here, that liberation is not this,
that this moment is not enough.(Jeff Foster)



De ware meester echter heeft het kleine schilderijtje al doorgaan, ervaren, mogen genieten de berg met een lepeltje onderzocht, zijn innerlijk opgezocht door vormstudie, testen, toetsen, meditatie, (wat voel ik? niet zo ergens een gevoel van, maar wat voel ik echt, niet tevreden zijn met het vormloze handje…).
Uiteindelijk stelt hij/zij vast dat alles eigenlijk hetzelfde is, tai chi, waaiervorm, zwaardvorm, kungfu, no form fighting, lopen, fitnessen,aerobic, tennissen, wandelen, ouder zijn, kind zijn, afwassen, was strijken, vergaderen, lesgeven, les volgen, tuinieren, luisteren, lezen, op een bankje zitten en tenslotte: niets doen (mijn favoriete bezigheid)…Telkens dezelfde principes…
De berg wordt weer een berg. De berg wordt weer samengesteld.
Ze lijkt op de eerste, maar is getransformeerd, verinnerlijkt…
Ik weet dat ik dit eigenlijk niet hoor te zeggen, maar ik ben en blijf verantwoordelijk voor mijn eigen uitspraken :
- “Er zijn volgens mij maar weinig ware tai chi meesters. Niet nu en vroeger ook niet…Er is veel kaf onder het koren, vroeger ook…Het is volgens mij dwaas te denken dat er vroeger meer onsterfelijken waren dan nu…”

-”Waarom is het tweede schilderijtje zo klein?” vroeg ik.
-“het was een werkinstrument, een overgang, een meetinstrument om naar het derde, de essentie te komen” zei Petra-“Heel voornaam op dat moment, maar achteraf lijkt het minder belangrijk.”
Goed gezien, kunstenares! Zou ik zeggen.
Hoewel dit slechts schijn is want vorm/stijl blijven belangrijk...
Belangrijk is dat het middel een goede vorm biedt, een kapstok waarop de student kan terugvallen, wat een zekere “zekerheid, geborgenheid” geeft.
Wat de tand des tijds heeft doorstaan. Wat door meesters en beoefenaars door de eeuwen heen is getest en goed bevonden.
Dat zie je in het 2de schilderijtje, het geeft structuur, het analyseert… Dhamma vipassana, shaolin kung fu, allen Boeddhistische, harde manieren om de berg af te graven. Ook zij zijn slechts een middel, een structuur, een kapstok, ja misschien zelfs eerder een richtlijn, mijn inziens…
Een student tai chi, wie ik reeds een 4-tal jaren in tai chi chuan tracht te begeleiden, volgde een 10-daagse meditatie Vipassana. Toen we daarna een gesprek hadden was ik aangenaam verrast.
Eigenlijk gaat het om hetzelfde, er zijn geen contradicties te vinden tussen vipassana en tai chi chuan.
De methode verschilt voor een stuk, maar de inhoud is dezelfde.
(de vorm is ondergeschikt aan de inhoud cfr ikzelf, hihi J)
Oef, wat was dat een meevaller, ja, het leven lacht me toe.
Ik moet er niet aan denken moest het anders geweest zijn…
Man, man, man…leg dat dan maar weer eens uit…
Een conflict tussen middelen, tot daar toe, maar tussen inhouden?Nee toch?
Bedankt!



Tai chi chuan, taoïstisch van aard, lijkt een zachtere, vrolijkere manier om dit te doen, uiteindelijk brengen deze middelen ons hetzelfde resultaat, als je tenminste verinnerlijkt en niet in vormen en/of technieken blijft hangen. Als je durft los te laten, durft vertrouwen in de leegte(wu-shi)...

Dus niet enkel zogezegd martiaal bezig zijn(karate/boksen, winnen of verliezen op de mat of in de ring).
Er bestaan zelfs mensen die beweren aan martiale tai chi-wedstrijden te doen. Martial tai chi, amai klinkt gevaarlijk, dodelijk!!!
Of enkel zogezegd meditatief (tuttemietaichi, ik voel zo ergens iets van…) met wat kaarslicht en wierrook opgeluisterde samenkomsten.
Maar ik blijf beweren dat er ook plaats moet zijn voor dit soort activiteiten. Niet iedereen zoekt hetzelfde (gelukkig maar) en ten slotte; de economie moet ook draaiende worden gehouden, nietwaar.
Elk heeft recht op zijn eigen waarheid.
Maar men mag echter de mensen niet bedriegen, voor de gek houden en dat gebeurt naar mijn mening jammer genoeg wel, maar, zeiden we al niet eerder dat de mens van nature grillig en de onvoorspelbare factor is?

Je ziet nu ook het belang van de “degelijkheid” van de vorm in, als richtlijn, daarom kan een “afgeslankte” vorm, zoals de Beijing stijl geen soelaas bieden om nu net tot die verbinding, transformatie te komen.
In China beweert men dat ook niet, daar stelt men zelf dat het hier om gymnastiek gaat.
“Hier en daar doet nog een oude chinees aan de traditionele tai chi, maar de jongeren doen dat niet meer, by the way hoeveel kost die mooie horloge die je aanhebt, hoeveel verdien jij?”.
Dit verneem ik van een student die onlangs op stage in China geweest is om zijn acupunctuuropleiding te verdiepen.
Maar het kan nog erger, ja New Age, body and mind lessen en dergelijke samenraapsels, cursussen die je links en rechts kan volgen, men combineert Yoga met wat Tai Chi en wat bewegingsleer van een of andere deskundige enz…Eigenlijk allemaal bedrog, puur geldgewin van handige kommersanten op de rug van eerlijk zoekende mensen…
Maar zoals ik al zei; de economie moet draaiende worden gehouden…Wie eerlijk naar juistheid zoekt, komt altijd wel juist terecht…
Hier komt dan weer ons jaarthema: ”stijl” om de hoek kijken. Laten we oefenen in stijl, de vorm is wel degelijk belangrijk, zonder vorm komen we er nooit, met de vorm hebben we een waterkansje …
Stijl, waardigheid, laten we klungelen in stijl, nooit mag men zich zijn waardigheid laten afnemen, dat is het laatste, eigenlijk het enige…
De weg naar, of genieten van de weg naar is veel belangrijker dan het zogenaamde beoogde doel…
berg, geen berg, weer berg
onverschillige, moralist, schijnbaar onverschillige moralist.
Walter verkies de Moralist boven de onverschillige, ik ook…Maar ik durf nog iets te beweren…
Ik verkies de schijnbaar onverschillige moralist!
Niet die vermanende moralist, die alles beter weet en telkens weer iedereen lastigvalt op familiefeestjes over zijn overtuigingen, hoe eerlijk en dikwijls terecht ze ook zijn.
Laten we deze moralist evolueren, verinnerlijken en transformeren tot de schijnbaar onverschillige moralist…
De mens die in stilte en overtuiging voortleeft en hier en daar een voorzichtige poging tot correctie, verdieping aanbrengt voor de persoon die daarvoor vraagt, open staat (ook zichzelf daar niet voor uitsluit)…
De rest zijn parels voor de zwijnen…

Maar ja, zijn we niet allen in ons enthousiasme van het moment soms even een moralistje?
Tja, misschien hebben we soms wel even recht op zo een moment, uitspatting… misschien moet mijn lieve medemens, die zelf niet zonder zonden is mij deze momenten dan maar even vergeven.
Of mij vooral niet te ernstig nemen, dat vooral niet!!!
Je bent gewaarschuwd, neem mij nooit ernstig, ERNST is de naam van een dokter die niemand persoonlijk kent, niemand geneest en zeer rijk is geworden! J
En nu ga ik stoppen, stoppen met aanvullingen, verbeteringen in mijn tekstje te maken.
Ik ga het “loslaten” ,want het is niet zo dat ik van mijn problemen af ben, neen
mijn problemen zijn van mij af.
Laten we als volgt besluiten:
Relax - nothing is under control. (Adi Da)

Wuwei: doen door niet doen…

Philippe.
Onderstaande blog is een item van onze site.
Je vindt er meer informatie over onze lessen, begeleiders en doelstellingen, alsook foto's en filmfragmentjes.
Gewoon klikken op: