Het kabbelend beekje

"Je moet eerst door de bitterheid om het zoete te smaken..."
Een oude Chinese spreuk.
Eerst vormen leren om ze dan weer te vergeten en ze toe te passen...
Vormen zijn als rotsen die een rivierbedding en watervallen samenstellen.
Elke rots heeft een andere vorm, elke rots is een randvoorwaarde om een rivierbedding te creëren...
Geen bedding, geen rivier...Water....Uiteindelijk stroomt water doorheen de bedding, watervallen...
Er is niets zachter dan water, het neemt elke vorm aan waarin het zich bevindt.
Water vernietigt de stenen niet, het glijdt er langs af, je ziet de stenen niet of nauwelijks meer achter de waterval...Enkel het water stroomt, glijdt langs de rotsen. Zij bepaalt, meer nog dan de rotsen (vormen) het uitzicht van de rivier, de waterval, die je onder het stromend water niet meer zo duidelijk ziet. Op zijn eigen manier overwint water de rotsen, door er langs af te glijden, niet door ze doormidden te klieven...
Water heeft geen naam, het komt van ergens en vloeit ergens naartoe naar zee met name...

Dit prachtig schouwspel kan je waarnemen in een Japanse Tuin. Maar ook in de ongerepte of semi-ongerepte natuur kan je dit op kleine en grote schaal waarnemen.
Uiteindelijk stroomt al het water naar het grote collectief, de zee.
Ik weet een mooi plekje in de Maten, een natuurgebied in Genk Zuid, een klein helder mooi beekje, met daarachter een 10 tal cm verder een poel, een moerassig zure poel (laagven).
Beiden zijn gescheiden door een minibermpje. Het helder kabbelend beekje is zo zuiver dat er oa. waterkers in groeit. Als dat zo is, dan weet je zeker dat het water zuiver is(bio-index)...
Toen we er gingen wandelen zei mijn dochtertje; "gek he papa, het is allebei hetzelfde water op geen 10 cm van elkaar, het ene is glashelder, het andere lijkt zo vies..."

Ik ga morgen daar eens een foto van nemen...water moet stromen, anders wordt het moeras...

*Moeras : Water dat stilstaat evolueert steeds tot moerassig yin, het verstikt zichzelf. Het is behoudgezind en wil alles controleren. Uit angst voor verandering houdt het verstikkende moeras alles uit beweging. Enkel een gasbubbel kan af en toe met veel stank ontsnappen aan het verstikkende, moerassige yin. Het is zoals een vijver of zwembad met stilstaand water, op één of andere wijze moet het water in beweging worden gebracht om te zuiveren... Uiteraard leven er ook moeraswezens in het moeras, zij hebben zich aangepast aan een zuurstofarm milieu.
Wanneer de verzuring echter aanhoudend blijft toenemen door immobiliteit van het vennetje, zal uiteindelijk al het zuurstofbehoevend leven eruit verdwijnen. Alle toevallige en minder toevallige "passanten" die verstrengeld geraken in het moeras, zullen langzaam worden opgeslorpt en verstikken.

Ze hebben dan de keuze ; ofwel springen ze er uit door op het hoofd van een ander te gaan staan( dus ten koste van een ander), ofwel laten ze zich rustig, zonder spartelen tot op het diepste punt van de bodem zakken. Niet spartelen, dan dreig je voorover te vallen en te stikken.
Eénmaal op de bodem heb je een kans, een kans dat je het juiste keerpunt herkent, erkent en tenslotte ook op tijd en in de juiste richting neemt...
Het hoeft geen betoog dat de eerste ontsappingsroute af te keuren valt...

Het moeras tracht het water zijn weg naar de zee tegen te houden, het tracht water gevangen te houden, is behoudgezind...
Net zoals mensen die bang zijn voor de toekomst, bang zijn om hun verworven positie te verliezen. Zij houden zonder vragen te stellen zich letterlijk vast aan tradities, gewoontes.
Er zijn geen doelen meer, alles wordt doelloos, enkel vasthouden aan verleden biedt een zekerheid, of althans lijkt een zekerheid te bieden. De traditie wordt het enige hoofddoel...

*Razende rivier : Water dat woedend kolkt, het is zo hevig dat het zijn eigen bedding vernietigt. Veelal worden rivieren recht getrokken om het water zo snel mogelijk af te voeren naar de zee, met alle overstromingen tot gevolg. Bovendien gaat hierdoor de zelfzuiverende kracht van de rivier verloren...
Dit is het yange pad. In de Chinese mythologie zijn dat slechte geesten, ze zijn doelgericht. Ze gaan rechtlijnig van doelstelling tot doelstelling. Uiteindelijk verdwalen onderweg met crisis tot gevolg (zie het "yinne pad"":Waar ga ik naartoe? Vanwaar kom ik? Hoeveel doelen heb ik al bereikt, hoeveel moet ik er nog halen? enz...)
Geleid door hevige emoties vernietigt het alles en vooral in de eerste plaats zichzelf. De stroming is zo heftig dat de rivier zijn eigen bedding vernietigd, ja hij overstroomt zelfs, hij treedt buiten zijn oevers.
De razende rivier gooit alle tradities zomaar overboord, niets zal zijn weg verhinderen, enkel zo snel mogelijk de zee bereiken telt!!! "Weg met de oude garde, ze hebben ons niets te leren, dat ze zo snel mogelijk uitsterven!"
De razende rivier vernietigt alles wat zijn pad kruist, zelfs zijn eigen bedding, zodat hij overstroomt...Uiteindelijk vernietigt hij zichzelf...

Voorbeelden genoeg in de geschiedenisboekjes, van beide strekkingen...De inquisitie, De Franse Revolutie...

*Helder stromend water...
Het kabbelende, via de zijkanten aan de rotsoppervlakte wegslippende water.
Het is als een slipblok in de tai chi chuan.
Het geeft leven aan ontelbare wezens, het voedt zichzelf en de omgeving.
Het laat zich verdwalen in de mooiheid van het landschap. Het respecteert zijn oevers, zijn bedding. Het vindt zijn weg binnen de begrenzingen van de bedding, oevers.
Bovendien heeft elk beekje zijn eigenheid, het is onderworpen aan de algemene principes (yin/yang), dat wel. Ook volgt het beekje een bepaalde vorm.
Maar elk steentje, elke kleine oneffenheid is meebepalend voor de eigenheid van de stroming van het beekje. En meer nog dan de algemene principes heeft dat een invloed op de eigenheid van het beekje...
De willekeurige en onwillekeurige oneffenheden, inhammetjes en uithammetjes van de oever, het reliëf van de bodem, toevallige inspeling van uitwendige factoren zoals de wind, een drinkende muis enz...zorgen ervoor dat het water kronkelt, dan weer kolkt, dan weer spiraalvormige turbulaties maakt. Volledig onvoorspelbaar tot in elk detail kronkelt het schijnbaar genietend beekje van zijn eigen speelse, onvoorspelbare bewegingen.
Het speelt wonderwel in op elke "toevalligheid".
Dan weer een zachte yinne voorbereidende opbouwende fase achter een toevallig takje, of minder toevallige beverburcht, dan weer gevolgd door een soft fa-jing (na takje), of hard fa-jing (na beverburcht).
Het takje zorgt ervoor dat het beekje een kolkje maakt, waardoor soms een steentje wordt verplaatst, waardoor het beekje een iets ander kolkje maakt...Hierdoor kan het takje weer van plaats veranderen enz...
Ja, het beekje geniet duidelijk van zijn/haar weg naar de zee en vooral ; het beekje geniet van zichzelf.
Het uiteindelijke doel is de zee bereiken, dat wel, maar de manier waarop bepaalt het genieten, de tse tao...

De Tao (de weg) is voor iedereen hetzelfde; geboren worden, leven en sterven...De Tse Tao, de manier waarop je de weg bewandelt is voor elke mens anders. Er is geen éénduidige juiste weg...
"Er zijn zoveel poorten naar de hemel , als er mensen zijn..."Cfr Dalai Lama.

Het beekje vernielt zijn bedding (tradities) niet, neen het "herontdekt" steeds weer zijn eigen oevers.
Zo ook met mensen...Deze mensen begrijpen waarden en traditionele waarden. Ze hebben ze meegekregen en geven ze door.
Niet zomaar letterlijk, zonder vraagstelling tradities doorgeven, neen. Als je bent opgevoed in de jaren 70, 80 dan heb je bepaalde waardes, tradities meegekregen, deze geef je aan de kinderen van deze tijd door, maar dan wel vertaald anno 2010! Zo kan je waardig ouder worden en ben je een waardig ouder, lesgever enz...
Je herontdekt samen met de kinderen van deze tijd de waarden, je leert en leeft in waardigheid.
Je bent dan een "wijs mens" in wording...
Net zoals het beekje telkens weer opnieuw zijn oevers herontdekt...het is in wording...


Zo ook zijn de kungfu en tai chi chuan toepassingen meer dan vormen kopiëren, de vorm leren is de bitterheid waar je doorheen moet. Dat zijn de bassisprincipes, de randvoorwaarden om het water te laten stromen. Uiteindelijk val je in je eigen stijl, elk beekje heeft zijn eigenheid, zonder de vorm te verloochenen kabbelt het op zijn eigen wijze...
Maar, let wel, je moet eerst doorheen de vorm en steeds de vorm blijven oefenen, anders ben je een razende rivier, die denkt tot essentie te komen zonder vorm...
Vanaf een bepaald moment dringt zich een keuze op, vormen uiterlijk nabootsen (stilstaand water) of op zoek gaan naar het kabbelende beekje in je eigen mooi landschap.
Dit kan enkel en alleen maar door oefenen en testen, blijven testen, ook martiaal moet de tai chi steeds getest worden.
"Het gaat niet om de beweging (xing), maar om het bewustzijn( i )..." Cfr. Chang San-Feng

Uiteindelijk, wat is er mooier dan je bevrijding te vinden binnen je eigen begrenzingen? Cfr.

Om te besluiten geef ik nog twee dingetjes mee.
-Toen ik de tekst af had en voor hem te publiceren liet ik hem nog even lezen door mijn leraar.
Hij reageerde kort ik citeer :

"Dag Philippe,
De twee facetten -moeras en draaikolk zijn juist belicht.
Dat is de realiteit van het leven en dus ook van de school.
De kunst is nu om zowel het een als het ander te vermijden. Dat wil zeggen de middenweg vinden in deze onvoorstelbaar oppervlakkige (yange)en tegelijkertijd inert-yinne tijden.
Eenzijdig yin of yang is extremisme. De tussenweg is meesterschap, de weg van het haalbare die toekomst perspectieven biedt.
In onze school roeien wij met de riemen die wij hebben en beide vormen komen er (gelukkig maar.... )voor.

bv: draaikolkyang= te snel, te emotioneel of ondoordacht reageren.
moeras= helemaal niet reageren.
meesterschap: op het gepaste moment juist reageren. Enkel zo kan iets duurzaams bereikt worden.

Groetjes
Walter"

-Bovendien komen de drie niet alleen in groepen mensen voor, in elke mens zijn ze voortdurend en complementair aanwezig... Alez, in mij dan toch :-)
Zo maakte ik mij onlangs klaar om als naar gewoonte mij richting Maasmechelen te begeven alwaar ik sinds een paar jaar een aantal mensen begeleid doorheen de yang cheng fu vorm.
Voor ik vertrok had ik nog een uur of zo tijd om zelf even vluchtig wat tai chi vormen te "repeteren"...
Na wat oefenen met zwaard, waaier en nog wat omwegen, kwam ik uiteindelijk tot de yang cheng fu. De vogeltjes klonken me om de oren en terwijl ik in de weide bezig was beeldde ik me in dat ik ergens in het oude China verzeild was geraakt, zo ergens in het Wu Tang gebergte. Nergens maakte ik me zorgen om, mijn enig bezit waren een zwaard en een waaier...
Bovendien mochten ze deze ook afpakken want ik kan eigenlijk evengoed zonder die twee dingen, je kan ook met een ingebeeld zwaard je tai chi doen...
Heerlijk...alles loslaten, zo zou een ideale sterfscène zijn...Alles loslaten, zelfs het leven...Dankbaar genieten van het nu. Wie niet meer bang is voor de dood, begint pas te leven...

Daarna richting Maasmechelen...
Aangekomen, begaf ik me naar ons zaaltje. "Verdorie, op slot!, alweer, vorige week ook al", toen konden we buiten oefenen, maar vandaag is het slecht weer en bovendien ben ik aan het herstellen van een fikse verkoudheid.
"Het lijkt erop dat iemand het niet graag heeft dat we hier oefenen",bedenk ik.

Ik vernam een tijdje geleden dat sommige mensen er niet zo mee opgezet zijn dat we tai chi oefenen, ze zijn wat bang om verschillende redenen waar ik nu hier even niet verder op inga, het heeft te maken met positie en status verlies/winst. Een ingewikkelde zaak dus, ze lost zichzelf wel op, daar vertrouw ik in, geen probleem...


De razende rivier kolkt in mij, ik maak me zorgen en denk dat we dan vandaag beter vandaag geen les geven, ik zal eens met de baas spreken, die zie ik toch binnenkort enz...
Donkere gedachten komen in mij op, een onweerswolk hangt boven mijn hoofd...
Dan ineens komt het beeld van de monnik weer naar boven...
Ik besluit rustig op een stoel te gaan zitten en de studenten op te wachten, we kunnen toch evengoed tai chi oefenen in de gang, desnoods in de winkel, er is toch niemand meer...
Als ik nog geen zwaard of waaier nodig heb, laat staan dan een zaal om ycf te oefenen...

Dan komt Jo, de eerste student binnengewandeld( zij is altijd de eerste).
"Dag Jo", zeg ik vriendelijk.
"Dag Philippe", zegt ze, "is de zaal niet open?".
"Neen, blijkbaar niet", zeg ik rustig, mij eigenlijk geen zorgen meer makend...
Dan gaat Jo naar de manager en ze komt simpel met de sleutel van de zaal in handen terug.
"Oh"zegt ze, "vroeger heb ik eens boekje gekocht, je krijgt het van me, een kadootje."
Patat! Het boekje heet " De essentie van T'ai Chi Ch'uan" van B.Pang Jeng Lo geschreven in 1976. Dat boekje over de klassieke teksten zoek ik nu al 2 jaar.....

Jaja, Philippe, je hebt een goede leraar, ik dank hem daarvoor, hij is een heel wijs man doordrongen van de Tao en een intern martiaal kunstenaar van het hoogste niveau...
Daar kan ik nog heel veel van leren...
Maar vergeet niet dat iedereen en elke situatie je leraar is...Meestal onverwacht, leer je het meest...
Dank, dank, dank...


Philippe